ÍndiceNavegación

índex català     noviembre - diciembre  n° 45

EspinosaGalicia, mujeres poetas (III)

estíbaliz espinosa



Y podría haber nacido en Brujas en el 1407, pero lo cierto es que fue a aparecer en 1974 y en A Coruña. Y podría haber sido piedra, brezo, aminoácido, lobo polar, criatura de Frankenstein, estrella en la constelación de Orión... pero fue hombre. En la modalidad de mujer.
      Se licenció en cuestiones que ha olvidado cuidadosamente y que acaban en –logía: sociología, filología hispánica. Es B positivo. Se sospecha que posee algún tipo de injerto.
      Es catalogada frecuentemente como cantante de coro, ópera y cabaret y también como actriz de teatro (Espello Cóncavo, Teatro da Bufarda, contacontos Ulalume). Tiene alumnos en Publicidad y RRPP. Ha codirigido y presentado un programa literario en la radio independiente Cuac FM.
      Obtiene algunos premios: Premio Esquío, 1999; Díaz Jácome para Novos Creadores, 2001; Espiral Maior, 2001.
      Ha publicado Pan (Libro de ler e desler) (col. Esquío, Ferrol, 2000), -orama (col. Tambo, Dep. Provincial de Pontevedra, 2002) y número e (Espiral Maior, A Coruña, 2004).
      Ha participado en libros colectivos como Mecánica Zeleste (Serra de Outes, 2000), Versos de construcción (Serra de Outes, 2001), 47 poetas de hoxe cantan a Curros Enríquez (ed. Xerais, Vigo, 2001), Negra Sombra (ed. Xerais/Espiral Maior, 2003), La paz y la palabra (2003), Alma de beiramar (2003), Sprache ist alles... (Ed. Klett-Cotta, Stuttgart, 2003), Intifada (2003) y en Iberia Polyglotta (de próxima aparición). Asimismo ha aparecido en antologías como Mujeres de carne y verso (ed. La Esfera, Madrid, 2002) o Poesía Galega Contemporánea III (Biblioteca 120, La Voz de Galicia).
      Y en edición digital: Biblioteca Virtual Galega, www.bvg.udc.es y www.enfocarte.com

Ha escrito artículos y cuentos.
Siempre olvida cosas en sus relaciones de méritos.
No por modestia.
Por distracción.
squig.gif (3660 bytes)

estíbaliz espinosa
escribió esto:



Podes chamarlle a isto voyeurismo.


Eu fago da escritura
un ollo que te mira.



Puedes llamarle a esto voyeurismo.


Yo hago de la escritura
un ojo que te mira.


de Mecánica Zeleste (1999)

squig.gif (3660 bytes)


Púlsame o peito e
abráiate de presenciar o desconxelamento estelar máis grande
éntrame na espiral do corpo
víveme o útero.


Aliméntame de grandes espacios pois coido
que sen eles con mido ben a estatura do home
e preciso do cosmos para entender
un silencio que me vén xeneticamente imbuido

Tócame as costas
e aparta
porque as azas de aceiro poden trabarche o
espírito.
E as gaiolas que lenemente pervirto
admiten o monstro animal
e a dentamia de arames.


Non me parece mal o hibridismo.
Así que ás veces
ramifícome en feras.

Escoita o meu canto.
Agarda

á miña voz sobrevoar a torre.
Non hai mitos que suporten fortificacións tales.

Do meu embigo xurdiu o mundo.
Peitéome na atmófera.
Climas arrastro nas xemas dixitais

e edifico altura

potencia

bestialidade


Días sen comer por verte.
Preparado o sobreagudo
na miña gorxa de prata.


de Pan (Libro de ler e desler) (2000)



Púlsame el pecho y
asómbrate de presenciar el descongelamiento estelar más grande
éntrame en la espiral del cuerpo
víveme el útero.

Aliméntame de grandes espacios porque creo
que sin ellos no mido bien la estatura del hombre
y preciso del cosmos para entender
un silencio que me viene genéticamente imbuido.

Tócame la espalda
y aparta
porque las alas de acero pueden morderte el
espíritu.
Y las jaulas que levemente pervierto
admiten el monstruo animal
la dentadura de alambres.

No me parece mal el hibridismo.
Así que a veces
me ramifico en fieras.

Escucha mi canto.
Aguarda

que mi voz sobrevuele la torre.
No hay mitos que soporten fortificaciones tales.

De mi ombligo surge el mundo.
Me peino en la atmósfera.
Climas arrastro en las yemas digitales

y edifico altura

potencia

bestialidad


Días sin comer por verte.
Preparado el sobreagudo
en mi garganta de plata.


de Pan (Libro de ler e desler) (2000)

squig.gif (3660 bytes)


Os números primos

a primacía dos números primos

os primordiais números primos

eu, a número primo

ti, o número primo

primeiro primates, logo números primos

inmortais coma números primos

intocables a berrar cómeme,
e o teu nome coma un cristal de neve polo que ver este poema
naturais pero primos
irracionais pero primos


cunha absurda realidade que suscita ás delicias que nos dividen
que incita a máis números primos
e moitos, moitos máis números primos

e así toda unha vida dentro de nós mesmos, números primos
a soñarnos, parodiarnos, desafiarnos números primos
a sabernos tan tristes e tan primos

entre a estupidez da perfección que sempre salda toda conta
e o terceiro canto do galo no que negarse para un renacer



de Número e (2004)



Los números
primos

la primacía de los números primos

los primordiales números primos

yo, la número primo

tú, el número primo

primero primates, luego números primos

inmortales como números primos

intocables gritando cómeme,
y tu nombre como un cristal de nieve por el que ver este poema
naturales pero primos
irracionales pero primos

con una absurda realidad que suscita las delicias que nos dividen
que incita a más números primos
y muchos, muchos más números primos

y así toda una vida dentro de nosotros mismos, números primos,
soñándonos, parodiándonos, desafiándonos números primos
sabiéndonos tan tristes y tan primos

entre la estupidez de la perfección que siempre salda toda cuenta
y el tercer canto del gallo en el que negarse para un renacer


de Número e (2004)

squig.gif (3660 bytes)


suspense


non sigas lendo. isto é unha trampa.
non vou dicirche que faría canto quixeras

e estamos incriminados nela, ti e máis eu
non vou dicirche que quizais non

e debes seguirme punto por punto ata o final
non vou dicirche que enterrei todas as palabras

estás atrapado agora, e a vida váiselle a este poema
poderás empezalo unha e mil veces e mil e unha veces acabará da mesma forma
estamos só os dous e ti fasme sentir que todo isto é certo


pero se non é certo, por qué segues aquí
por qué segues
a piques de caer nesta trampa indivisa
na vida que se lle vai a este poema, secamente

faría canto quixeras
quizais non
enterrei todas as palabras

quédanme estas para che dicir que quero
aprender
o teu rostro
de memoria


                                        publicado en Enfocarte (2002)

suspense



no sigas leyendo. esto es una trampa
no voy a decirte que haría cuanto quisieras

y estamos incriminados en ella, tú y yo
no te voy a decir que quizás no

y debes seguirme punto por punto hasta el final
no voy a decirte que enterré todas las palabras

estás atrapado ahora y la vida se le va a este poema
podrás empezarlo una y mil veces y mil y una veces acabará de la misma forma
estamos sólo los dos y tú me haces sentir que todo esto es cierto


pero si no es cierto, por qué sigues aquí
por qué sigues
a punto de caer en esta trampa indivisa
en la vida que se le va a este poema, secamente

haría cuanto quisieras
quizás no
enterré todas las palabras


me quedan estas para decirte que quiero
aprender
tu rostro
de memoria

                                          publicado en Enfocarte (2002)

squig.gif (3660 bytes)


Lista de datos contemplables

Suxeitos a observación.Fantasean con torturas.
Fas que queira amarrarte a unha cama e beberme unha botella de viño moi de vagar mentres te contemplo

Únicos no reino animal en se preguntar por eles mesmos
Por que teño que reinar?

Únicos en se crer únicos
Hai outros mundos... pero están neste

Tendencia a vertebrar a súa medula en torno a outro dorso
Os meus pezóns toman a forma da túa boca

Tendencia a correr cando chove
Corre. Corre. Corre. Non deixes de correr

Tendencia a autodestruirse por harmonizar co cosmos
Tendencia a repelerse para facerse un sitio
Tendencia a culparse de secas e nebulosas

Graves tentacións de acoplarse aos demais
A miña doce, pequena, lasciva Nora, fixen o que me dixeches, porquiña

Graves tentacións de asimilar i expulsar o mundo mediante palabras
Toda a desdita da miña vida provén das cartas ou da posibilidade de escribilas

Graves tentacións de seren invisibles
de hibridarse
de violarse
de mutarse
de untarse de brea e plumas
de estar aquí agora que xa non están
neste anaco de papel que, con cobiza, estarás lendo
neste outro eu que -qué ironía- posuirás.

Ambición de fabricar vida
Ti fuches formado o máis perfectamente posible... Pero non para durar

Suxeitos en observación. Ambición de ser terrestres.
De quedaren para sempre.
De duplicarse coma pingas de auga.
E de chover sobre esta Terra con obscenidade.
Glaciais.
Bastardos.
Escravos de galaxias e de hormonas.

Eles...
Os que me fan dicir isto a min...
Os que me estremecen...


inédito (2004)



Lista de datos contemplables

Sujetos a observación. Fantasean con torturas
Haces que quiera amarrarte a una cama y beberme una botella de vino muy despacio mientras te contemplo

Únicos en el reino animal en preguntarse por ellos mismos
¿Por qué tengo que reinar?

Únicos en creerse únicos
Hay otros mundos... pero están en este

Tendencia a vertebrar su médula en torno a otro dorso
Mis pezones toman la forma de tu boca

Tendencia a correr cuando llueve
Corre. Corre. Corre. No dejes de correr

Tendencia a autodestruirse por armonizar con el cosmos
Tendencia a repelerse para hacerse un sitio
Tendencia a culparse de sequías y nebulosas

Graves tentaciones de acoplarse a los demás
Mi dulce, pequeña, lasciva Nora, hice lo que me dijiste, marranita

Graves tentaciones de asimilar y expulsar el mundo mediante palabras
Toda la desdicha de mi vida proviene de las cartas o de la posibilidad de escribirlas

Graves tentaciones de ser invisibles
de hibridarse
de violarse
de mutarse
de untarse de brea y plumas
de estar aquí ahora que ya no están
en este trozo de papel que, con codicia, estarás leyendo
en este otro yo que -qué ironía- poseerás.

Ambición de fabricar vida
Tú fuiste formado lo más perfectamente posible... Pero no para durar

Sujetos a observación. Ambición de ser terrestres.
De quedarse para siempre.
De duplicarse como gotas de agua.
Y de llover sobre esta Tierra con obscenidad.
Glaciales.
Bastardos.
Esclavos de galaxias y de hormonas.

Ellos...
Los que me hacen decir esto a mí...
Los que me estremecen...


inédito (2004)

squig.gif (3660 bytes)


entón unha pon aquí un título [por exemplo, intemperanza] e algo muta perante os teus marabillados ollos...


intemperanza


Eu tiña unha grande historia que vos contar. Unha historia que revelaba un tempo e un lugar e alguén, creo que era un home, qué máis dá, ou unha muller, é igual, alguén que abría e pechaba portas, que dicía cousas e puña o oído como a un tambor no seu propio existir.

Que comerciaba coa vida e comerciaba coa morte, e puña o oído como ao ventre dun barco remoto no seu propio existir.

Non sei cómo empezaba a historia, nin cómo acababa. Só sei que era grande, que facía grande a quen a dicía, incluso a min, que non son grande contando historias. Era unha historia que falaba do onte ou do mañá. Non sei. Sei que era grande. Unha grande historia que se gravaría na cara interna dos brazos, aí onde a pel é máis delicada, aí, aí se gravaría. Ou na medula dos ósos. Ou na cana mesma do óso, aí, aí deixaría as súas marcas, no fémur, na derradeira vértebra do colo, no martelo do oído medio...

Era ben grande a historia que eu tiña.

Ben grande.

Pero esquecina toda, de cabo a rabo. E agora non sei qué fago aquí, con esta cara de parva, escribindo.



inédito (2002)



entonces una pone aquí un título [por ejemplo, intemperancia] y algo muta ante tus maravillados ojos...


intemperancia


Yo tenía una gran historia que contaros. Una historia que revelaba un tiempo y un lugar y a alguien -creo que era un hombre, qué más da, o una mujer, es igual- alguien que abría y cerraba puertas, que decía cosas y ponía el oído como a un tambor en su propio existir.

Que comerciaba con la vida y comerciaba con la muerte, y ponía el oído como al vientre de un barco lejano en su propio existir.

No sé cómo empezaba la historia, ni cómo acababa. Sólo sé que era grande, que hacía grande a quien la decía, incluso a mí, que no soy grande contando historias. Era una historia que hablaba de ayer o de mañana. No sé. Sé que era grande. Una gran historia que se grabaría en la cara interna de los brazos, ahí donde la piel es más delicada, ahí, ahí se grabaría. O en la médula de los huesos. O en la caña misma del hueso, ahí, ahí dejaría sus marcas, en el fémur, en la última vértebra del cuello, en el martillo del oído medio...

Era tan grande la historia que yo tenía.

Tan grande.


Pero la he olvidado toda, de cabo a rabo. Y ahora no sé qué hago aquí, con esta cara de tonta, escribiendo.

inédito (2002)

 © Estíbaliz Espinosa, 2004
© de la traducción: la propia autora

Este texto no puede reproducirse ni archivarse sin permiso del autor y/o The Barcelona Review. Rogamos lean las condiciones de uso.

navegación:    

noviembre - diciembre  n° 45

Narrativa

Barry Gifford: Bailando con Fidel
Jaime Espinal: Para evitar los daños mencionados
Jaime Espinal: Cultura Metro
David Hernández de la Fuente: A la hora del bocadillo

Ensayo: Especial LARVA
Entrevista

Fernando Iwasaki
"Si folláramos más, escribiríamos menos"

Poesía

Galicia, mujeres poetas (III)

Marta Dacosta
Estíbaliz Espinosa

Notas de actualidad

IV Jornadas Poéticas de la ACEC
Ciclo de tertulias del Literarisches Sofa
Un nuevo Lateral

Reseñas

Ultramarina Malcolm Lowry
Alto voltaje Germán Sierra
Koba el temible La risa y los Veinte millones Martin Amis
La última lágrima Stefano Benni
Granta en español 2 VVAA

Secciones fijas

-Reseñas
-Breves críticas (en inglés)
-Ediciones anteriores
-Envío de textos
-Audio
-Enlaces (Links)

www.BarcelonaReview.com  índice | inglés | catalán | francés | audio | e-m@il